MUTLULUĞU ARARKEN ELDEKİ ACILARDAN YA DA

TANRIYI ARIYORKEN EVDEKİ DİNDEN OLMAK ÜZERİNE BİR HİKAYAT

            Tuval, pisuvara konulmuş kokulu taşlar; fırça, elinde tutuğun yaşama ağrısı; boya, tüm gereksiz yinelemeler; spatula, kastı aşan adam öldürme; çığlık, geriye kalan her şey

                                                           *          *          *

            Bütün köşeleri tek tek kontrol ediyorum gözlerimle. Beyaz bir geceye hazırlanıyor belleğim. Oysa bugün kaçacaktım kendi damarlarımdan, kırıp dökecektim duvarın beyazlığını, ağlayacaktım biraz da ayrılığa içerleyip. Yalnız ve yansızım her zamankinden çok.

            Ummagumma Vol-2…evdeyim. Sonrası tüm oyunlar gibi grotesk ve hepsinden çok tragedya. Birkaç gün önce yoldaydım ve Vol-1 çalıyordu. Korku ilk kez olmasa da bir kez daha, kuruyan boğazımda yutulmaya teşne bir tükürük gibi inatla yerleşivermişti içime. Yol çizgileri belirsizdi ve her arayış gibi bu yolculuk da amaçsız, insanca, şairaneydi. Belleğimde kalanları yazdığım romana aktarıp gerisin geri dönüverdim yolculuğa. Ayaklarımın altından akıp giden dünya aslında yuvarlakmış, oysa beni taşıyan her şey dört köşe. Gözlerim bile. Neresine dokunsan otobüsün, orada bırakıyorum bedenimin bir parçasını. Tanrıyla son sohbetimi yapmak üzere uzanıyorum telefona. Çalıyor… Karanlık, yol kenarlarında bekleşen ölüleri çekiyor içine ve hayat veriyor özgürlük düşlerimize.

            Eskiden nasıl da güzeldi yolculuklar. Kaybolmaktı hep paradoksun bir yanı ve gizdüşümü okurdum kara kaplı bir kitabın derinliklerinde. Hayatlar birikirdi cam bir fanusa. Kırmızı bir ayrılık akşamı yaşanırdı gökyüzünün bize ayrılan kısmında. Eskiden dostluklar var mıydı, yaşananlar bir gün biter der miydik yine de. Eskiden her şey yeni miydi ya da şimdi epriyen yanlarımdan bir aşkın kahve kokusu mu yayılıyor dört köşeli dünyaya. Ben başkası mıyım peki ya Rimbaud?

            ‘Telefonu çalmaya devam ediyor…ses veren yok.’

            Hayat, uçurumdan aşağı yuvarlanan taşlarda buluyordu kendini. Köşeye sıkışan herkes yeni bir gambite niyetlenirken aslında an sonraki açmazı görmezden geliyordu. Ben mermerden bir küllük müyüm? Yaşama aşık bir garip şair mi? Ben hüzün müyüm; peki ya Vincent?

            İki yanı denizle kuşatılmış taştan köprünün-ki üstü de yanları da taşlandı-üzerinden geçerek gidilebilecek en kısa yoldan vardım dün gece cesedimi çıkardığım otele. Mönüdeki balığı ve şarabı masada bırakıp son tanıdığım insanı da attım odanın penceresinden aşağı. Artık yalnızdım ve mutlu. Bindim ilk otobüse, döndüm şehre.

            Size bir hikâye anlatacağım. Bundan sonra benden mantık dahilinde bir şey arayanların boynu altında kalsın.

            Yıllar önce bir ülkenin bir kentinde bir adam yaşarmış. Ona dair tüm yazılan çizilenler bir yana, o kimseyi ciddiye almaz, akşamları teknesine binip açıldığı denizle paylaşırmış içinde birikenleri. Adamın dedik ya bir teknesi varmış, bir kedisi ve bir de 14. yy’dan kalma kılıcı. Yalnız değilmiş kısacası. Aşkı aramış, insanca arzuların peşinden koşmuş, birkaç savaşta birkaç arkadaşını kaybetmiş, doğal afetlerde evini. Takvimlerde yıllarını kaybetmiş, aynalarda yüzündeki gençliği, karanlık bir gece yazdıklarını kaybetmiş, sabah olunca da arama isteğini. Üç beş kuruş biriktirip aldığı hırkasını kaybetmiş bir bayram günü fener alaylarını izlerken, eski bir dünya haritası varmış ta kıtalar ayrılmazdan evvel çizilmiş olan, onu kaybetmiş.

            Hikâyeye dönmek üzere yakıyorum cigaramı gecenin zifiri aydınlığına. Otel odasının penceresinden düşen kendimden başkası değildi. Yol boyu geçmişe döndüm. Geleceğe akarken zamanın tiktaklı kantantı ve akrebin vakur hüznü, ben tersinir bir tepkimenin içinden aldım yaşamıma anlam katan proteinlerin tümünü: geçmişe döndüm. İlk çocukluktan ilk aşk sızısına, ilk yazma hevesinden yırttığım onlarca sayfanın günah çıkartma ayinlerine ve anlatmak istediklerimle anlatmayı hiç düşünmediklerim arasındaki gizil ve bir o kadar da derinden oluşmuş ilişkiye…sen, sen olalı dinlememiştin böyle bir öykü biliyordum. Ben, bana beni anlatan onlarcasını dinlemiş, elimde Musa’dan aldığım asa sırtımda son yalvacın yırtılmış hırkası ve çantamda kendi kattığım anlamlardan kurduğum koskoca bir ülkenin düş-atlaslarıyla insanoğluna kendi öyküsünü anlatmaya başlamıştım. Yolun tam ortasında bir kahvaltı salonunun en dip masasında bir cigara daha söndürdüm gecenin ışıklı karanlığına.

            Dört köşeli bir beşikte geçiverdi zaman. Yalancı meme, sahici ayrılıklar ve gene yolculuklar dört köşeli otobüslerde sürüp giden.

            Kentin ışıkları beliriyordu, nefretle yaşadığım yolculuk bitecekti ve tüm sorular kendi çözüm kümesinde yanıtsızlığını sürdürecekti. Mutluydum, karanlıktı, özgürdük. Zaten değil mi ki özgürlük geceleri anlamlıdır ve nedendir ki insan geceleri kendisine yaklaşır ancak. Değil mi ki acı çekmek biraz da mutluluk ayracı ve mutluluk olmayan şeylerin en anlamlısı (Umut da öyle)! 

            Kâğıt, acı veren bir geri dönüşün hikâyesi; kalem, son heves; mürekkep, ses ve ışıkla kurgulanmış bir göstergebilim; silgi, kamu vicdanı; el, metamorfoz geçiren bir totem…

            Yastık, beyin pansumanı; yatak, altta kalan; uyku, ince belli bir bardaktan boşalan yağmur damlaları; saat, babası belli anası belirsiz bir karın ağrısı; gece, derin devlet…

            Ben, denge aleti; ömrüm, asimetrik paralel…

*          *          *

            Geldim işte, son sözü söyleyen ben olmalıyım. Son kez tartıp düşüncelerimi, son yudumla başlamalıyım ilk söze. Ben, geldim işte.

            Bir gün kıyametin eli kulağında, adamda bir rahatsızlık baş göstermiş. (Unutanlar için Cilt 3, Bap 1, dakika 55-hikâyenin sonu) paylaşmak istemiş acısını, anlatmaya çalışmış rahatsızlığını, olmamış. Herkesin bir sevdiği varmış o zamanlar, bir ailesi, bir köpeği ve özel mülkü. Herkes mutluymuş, bizimkinden gayrı. Herkes çoğulmuş.

Adam beklemiş, bekledikçe dökülmüş saçları, uzamış tırnakları, şekilsizleşmiş bakışları, çirkinleşmiş konuşmaları. Suskunlaşmış akşamları, sonsuzlaşmış duaları. Tanrıyı ararken evdeki dinden olmuş. Mutluluğu ararken çektiği güzelim acılardan, umudu bulacakken sabahları getiren zaman sayacı sancılardan. Adam, teknesini sürmüş kayalıklara, kedisini azıtmış ormanda, fırlatmış 14. yy’dan kalma kılıcını, heybetli bir dağın yamacındaki vadinin dipsiz bir çukuruna.

            Herkes birer birer azalmış, yalnızlaşmış; sevdiğini, ailesini, köpeğini, mutluluğunu, acılarını kaybetmiş her biri.

            Geriye kalan sadece selin bıraktığı mil değilmiş elbet, cesetler kalmış, umudun kapatıldığı dört köşeli kutucuklar, gözyaşlarının hapsolduğu şişeler, kimsesiz kadınlar, kimsesiz erkekler.

            ‘Ölüm’ demiş adam, ‘artık çok uzak bana, duyuyor musun gökyüzü?’. Bırakmış kendini boşluğa. Yaklaştıkça bakmış dipsiz kuyunun siyahına, dinlemiş rüzgârın uğultulu çağrısını.

            Uzaklaştıkça bir daha bakmış gökyüzünün hüzünlü mavisine ve düşünmüş ‘yaşamak, ne kadar güzel ve düş kurmak geleceğe ne kadar harikulâde..!’

*   *   *

        Telefonu meşgule aldı…yüzleşmekten kaçıyor bu gece de.

                                             RUA

tek hayat çok nefes

çok insan hiç sevgili

çok mektup hiç mutluluk

tek paket çok sigara

çok ses tek müzik

tek evren çok dünya

tek gömlek çok düğme

tek vucut çok kişilik

tek mantık çok sonuç

tek rehber hiç numara

tek çerçeve çok resim

çok cep hiç para

çok hayal hiç gerçek

tek silah hiç kurşun

çok renk hiç görüntü

çok çarşaf hiç cigara

çok istek hiç yapabilme

tek telefon çok tuş

hiç sevgi hiç sevgili

çok cümle hiç anlam

çok parmak tek iş

çok adım hiç yol

çok gülmek hiç mutluluk

tek tanrı çok inanç

çok yapı tek şehir

çok şerit tek yol

çok korku çok endişe çok gözyaşı çok hayal kırıklığı

çok yalan çok kargaşa çok karanlık çok

Ömrümün orjinindeyim, seçilebilecek dört yol gördüm her biri sonsuza götürme vaadinde, hangi eksene gitsem aklım hep diğerinde kaldı.

Ümmetimin peygamberi oldum. Sevaplarını, günahlarını sıraladım, kitaplarını yazdım, ibadetlerini öğrettim, cenneti vaadedip cezbettim, cehennemi hatırlatıp bezdirdim, korkuttum. Benim cehennemim cematim oldu. Onlara öğrettiğim gibi hem yakıp hem küllerime ağladılar.

   Zamanın takırtısını duydum.Zamanın bir parçasısın dendiğinde akrep, yelkovan oldum. Zaman ilerledikce akrep ile yelkovan hep üst üste kaldı. Yel-kovan akrebi gizledi, yel-kovanın gücü onu tamir edip kendince düzeltmek isteyen saatciye yetmeyince altında gizlediği akrebin iğnesiyle tanıştı, içimdeki vahşetin adı saatcinin kanı.

    İlk insan oldu, elmaydı son yediği ve sindiremeden dünya oldu. Son insan elma ağaçlarının arasında doğdu, başkalarının günah bahçelerinde boğuldu.

    O delinin attığı taşın yankısı bugün duyduklarımız. En çok rahatsız eden ses sessizliğimizdeki bir tıkırtı artık. Bedellendirilmiş öykülerimiz var, yaşamlarımız. Bir (+) bir (-) . O sıfırdan başlayıp sıfırın tam merkezinde durup o koca sıfırı göremedik. Okuduk, teknolojiler türettik, kaşifler yaratıp yaşamın sınırlarını bulmaya keşfetmeye başladık. Yaşamın sınırlarının eğrisel olduğunu farkettik. O sınırları biz keşfettikce bir çembere benzediğini söyledik, Birkaç zaman sonra kaşiflerimiz bize çıkan sınırların tam bir çember olduğunu söyleyip içinde bizde varız dediler, keşif bitti, hapsolduğumuzu keşfettik. Kaşiflerimizi öldürdük. Sınırın içindeki kendimize, biz dışında herşeyin bir rijitlikde olduğu yalanını söyledik. Ve üsteledik üsteledik üsteledik ki hala yaşıyoruz ya işte deme kudretinde kalabildik

     Şimdi peygamberin ümmeti ateist oldu, yelkovan yel oldu, akrep kendini soktu, orjin eksende sonsuz yönlü ilerlerken sonsuz oldu, şimdi o delinin attığı taşın yankısı çok daha tiz, o ilk insanın yediği son elmayı elma bahçelerinde doğan son insan çoktan kustu o günahın acı tadıyla kusmuğunda boğuludu.

    Her biri büyüdü insana benzer insan oldu.melodi başlıyor...

Melodinin tınılarında şifrelenmişti onları insandan farklı insana benzer insan yapan şey. Melodinin tın’ıları hep aynı tın’da kaldı. Melodinin tek bir tın’ı vardı. Tın’ı ları yaratan tın’ın ekosu oldu.

    Sonra eko anlattı ki;

     Mutluluk sahip olunan birşey değildir, neyi istediğini bilmekten ibaret bir kesinliktir sadece...

   Öyleyse ömrümü neye vermem gerektiğini bulmam bilmem gerekliliğini taşıyarak mı geçebilirim bu altın kafesin mutlu olabileceğim kapısından? Her yerin altın görünmesine yeter mi sükutluğu? Doyar mı mutsuz mide?

    Eko son öldürücü darbesine hazırlanır. Kendisini duyurabilmesi için çarparak ses olacak, şiddet olacak birşeyler ararken bir duvarda patladı eko;

                        che_mist